Bu dünyada neyi çok istersen, o senin imtihanındır.

( Hz. Mevlana )

Öyle değil mi ama? Kim ne derse desin, nasıl düşünürse düşünsün. Şu hayatta en büyük imtihanım hep ilişkiler yönünde oldu. "yüzü gülmedi" derler ya öyle oldu, ya sebepsiz yere terk edildim, ya hak etmediğim durumlara maruz kaldım, hele en sonuncusu "bunalıma girdim" deyip 5 ay sonra sümük sürmeyeceğim bir kızla evlendi. Olaylar hep şaka gibi gelişti, deli gibi aşık oldum mu? Olmadım be. Bir sonraki ilişkime tertemiz sıfırlanmış bir kalple başladım hemde. Ama yok, çok istiyorum imreniyorum özeniyorum ya olmaz, olmuyor.

Hep böyle ön yargılı mı yaklaşıyorum? Tabi ki hayır! Her başlangıçta, bambaşka bir lazanya oluyorum ve umutların, ümitlerin, hayallerin ve pozitif ruhun bir mankeni olup çıkıyorum. Sonuç, hüsran tabi.

Bu aralar kendimi o kadar yalnız, o kadar mutsuz, ümitsiz, hayalsiz, memnuniyetsiz hissediyorum ki yaşama isteğim yok neredeyse. Dolunaydan falan mı dedim ama yook değil valla. Para kazanmak için işe geliyor, pijamalarımı giyip candy crush oynamak için eve gidiyorum.

Bunun önüne geçmem gerekiyor, dediğim gibi lazanya bu olmamalı. Bir şeyler değişmeli artık. Yolunda giden şeyler sadece sağlık ve iş olmamalı. Tabi onlar yolunda gitmeye devam etsin ama diğer istediklerim de olsun be! Ne olur yani? Kimseyle görüşesim gelmiyor, kol gibi para ödediğim spor salonuna da gitmiyorum mutsuzluktan, isteksizlikten. Bakalım haftaya psikologa gideceğim. Tavsiye üzerine aldım ismini aradım, lütfen erken bir tarih olsun dedim.

Ümitliyim bu konuda, en azından umudum var. İyi gelebilir!